Chrześcijańska doskonałość

2 czerwca 2012 • przez Adwentyści Poznań • w Artykuły

TEZY NA TEMAT SPRAWIEDLIWOŚCI Z WIARY – część XX – CHRZEŚCIJAŃSKA DOSKONAŁOŚĆ

„Doskonałość może być niebezpiecznym tematem, jeśli koncentruje naszą uwagę na nas samych i naszych własnych uczynkach”.

Nie powinniśmy unikać studiowania zagadnienia chrześcijańskiej doskonałości. Temat ten jest nauką Pisma Świętego. Jednak może to być niebezpieczne studium. Jeżeli koncentruje naszą uwagę na nas samych, zamiast na Jezusa Chrystusa, to możemy być pewni, że upadniemy i popełnimy grzech. Możemy bezpiecznie studiować zagadnienie chrześcijańskiej doskonałości, jeżeli będziemy pamiętali, że jest to Boże dzieło w nas, a nie nasza własna praca. Jeżeli chrześcijanka doskonałość jest wyłącznie Bożym dziełem, wtedy studiowanie tego zagadnienia skupi naszą uwagę na Nim i odwróci nas od samych siebie.

Pismo Święte opisuje trzy rodzaje doskonałości. Możemy być doskonałymi w narodzeniu, doskonałymi we wzroście i doskonałymi w charakterze. Czasami słyszymy ludzi, którzy dyskutują nad tekstem z Mateusza 5,48. „Bądźcie wy tedy doskonali, jak Ojciec wasz niebieski doskonały jest”. Mówią oni wtedy, że nie oznacza to, iż mamy być „doskonałymi”, lecz „dojrzałymi”. Jednak słowo „dojrzały” jest mocniejsze, niż słowo „doskonały”. Niemowlę może być doskonałym dzieckiem, gdy „grucha” (mówi swoim niemowlęcym językiem). Może być ono doskonałe, gdy siedzi w wózeczku i krzyczy w swoim języku do dzieci sąsiada, który mieszka po drugiej stronie ulicy. Gdyby jednak postępowało tak w wieku 20 lat, bylibyśmy bardzo zaniepokojeni

Osiągnięcie doskonałości charakteru to nie tylko posiadanie jej w narodzeniu i we wzroście, ale także w dojrzałości. Marek 4,28 mówi: „Najpierw trawa, potem kłos, potem pełne zboże w kłosie”. Trawa może być doskonała. Kłos może być doskonały, ale dopiero pełne zboże w kłosie oznacza dojrzałość. Książka Przypowieści Chrystusa mówi: „Na każdym stopniu rozwoju nasze życie może być doskonale”. Wynika z tego, że Pismo Święte uczy o doskonałości charakteru jako o czymś możliwym w naszym chrześcijańskim życiu. Biblia uczy również, że doskonałość jest dziełem Bożym, a nie naszym, jak zauważyliśmy w poprzednim rozdziale. Czytamy również w Słowie Bożym, że nigdy nie powinniśmy wyznawać, że jesteśmy doskonałymi (Job 9,20). „Choćby i miał słuszność, to właśnie moje usta potępiłyby mnie, choćby i był niewinny, to i tak uznałby mnie za winnego”.

„Nikt, kto rości sobie prawo do świętości, nie jest naprawdę święty. Ci, którzy są uznani za świętych w księgach nieba nie są świadomi tego faktu, i są ostatnimi, którzy chwaliliby się swoją własną dobrocią” (The Faith I Live By, s. 140). „Prawdziwie sprawiedliwy człowiek (…) jest nieświadomy swojej dobroci i pobożności” (The Sanetified Life, s. 11). „Im bardziej przyjdziesz do Chrystusa, tym wyraźniej zobaczysz swoje błędy. Twoje spojrzenie będzie czystsze, a twoje niedoskonałości będą widoczne w zdecydowanym kontraście do Jego doskonałej natury. Będzie to znak, że iluzje szatańskie utraciły swoją moc i przeniknął Cię ożywiający wpływ Ducha Bożego” (EW, Droga do Chrystusa).

Im bardziej zbliżamy się do Jezusa Chrystusa, tym mniej będziemy uważać siebie za doskonałych. Doskonałość nie będzie wtedy zajmować naszej uwagi, ponieważ nie będziemy wiedzieli, kiedy ją otrzymamy. Kontynuowanie przychodzenia do Jezusa i skupienie naszej uwagi na Nim, jest naszym dziełem w procesie doskonałości. On zatroszczy się o resztę. „Każdy człowiek będzie miał najtrudniejszą walkę o pokonanie grzechu w swoim własnym sercu. Jest to czasami bardzo bolesne i zniechęcające zajęcie, ponieważ, gdy widzimy zniekształcenia w naszych charakterach, patrzymy na nie, zamiast patrzeć na Jezusa Chrystusa i włożyć szatę Jego sprawiedliwości” (Testimonies, t. 9, s. 182 i 183).

Możemy bezpiecznie studiować Boże obietnice na temat doskonałości, dopóki pamiętamy, że jest ona Bożym dziełem dla nas i spoglądamy na Niego, aby dokonał tego, cokolwiek ma być uczynione w tej sprawie. Możemy cieszyć się z danego nam zapewnienia, że On uwolni nas całkowicie od grzechu.

Opracowanie na podstawie M. Vendena