Dobre uczynki

2 czerwca 2012 • przez Adwentyści Poznań • w Artykuły

TEZY NA TEMAT SPRAWIEDLIWOŚCI Z WIARY – część XIV – DOBRE UCZYNKI

„Dobre uczynki dokonane bez Chrystusa są złymi uczynkami”.

Jak myślisz, które z poniższych uczynków są dobre, a które złe? Nakarmienie kogoś, kto jest głodny. Danie komuś wiązanki kwiatów. Chodzenie do kościoła. Podwiezienie kogoś samochodem. Odwiedzanie chorych. Ofiarowanie pieniędzy na potrzeby Kościoła. A może dzielenie się swoją wiarą… Jezus Chrystus powiedział w Mateuszu 7,22.23: „W owym dniu wielu mi powie: Panie, Panie, czy nie prorokowaliśmy w imieniu twoim i w imieniu twoim nie wypędzaliśmy demonów, i w imieniu twoim nie czyniliśmy wiele cudów? A wtedy im powiem: Nigdy Was nie znałem. Idźcie precz ode mnie wy, którzy czynicie bezprawie”. Jak są nazwane cudowne uczynki dokonane bez społeczności z Chrystusem? Bezprawiem!

Istnieje możliwość, że ateista upiecze dobry bochenek chleba i podzieli się nim ze swoim sąsiadem. Światowi ludzie, którzy nie mają czasu dla Boga, mogą być zaangażowani w sprawy głodujących i pomagać im. Poganie lub niewierzący mogą odwiedzać chorych. Faryzeusze dzielili się przecież swoją wiarą i zdobywali zwolenników do swego grona, lecz ci „nawróceni” byli dwa razy gorsi od pozyskujących. Nawet kryminalista może podwieźć kogoś samochodem, aby wykorzystać tą sytuację. Ale dobre uczynki dokonane bez Chrystusa są złymi uczynkami. Aby czyny były dobre muszą być wypełnione ku chwale Bożej. „Tak niechaj świeci wasza światłość przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki”, mówi Jezus (Mateusz 5,16). Dobre uczynki rozpoczną pojawiać się, gdy w życiu człowieka nastąpi pokuta i nawrócenie. Aż do tej chwili słowa czy też czyny nie mogą „chwalić Ojca naszego, który jest w niebie”. Tylko żyjący w naszych sercach przez wiarę Jezus i wykonujący w nas swe dzieło jest jedynym źródłem dobrych uczynków.

„Celem dobrych uczynków nie jest nasze zbawienie, ale przyniesienie chwały Bogu”.

Chociaż dobre uczynki nie zbawiają nas, nie oznacza to, że są one nieważne. Celem dobrych uczynków jest przyniesienie chwały Bogu. Jaki jest cel przynoszenia chwały Bogu? Główny powód to, że On zasługuje na nią. Jest godnym naszej chwały. Cała chwała, honor i cześć jaką ludzkość może Mu zaoferować nigdy nie może być duża. Drugim głównym powodem przynoszenia chwały Bogu jest chrześcijańskie świadczenie. Gdy inni widzą w naszym życiu wywyższonego Jezusa i dzięki nam uczą się Jego miłości i miłosierdzia, zostaną pobudzeni aby przyjść do Niego całym sercem. Dobre uczynki objawione w życiu wierzącego są mocnym argumentem na rzecz chrześcijaństwa. Czy zgodzimy się z tym? Jest i trzeci główny powód przynoszenia Bogu chwały. Jeżeli nasze dobre uczynki nie przynoszą jej Zbawicielowi to komu oddają cześć? Istnieje tylko jedna możliwość. Jeżeli nasze dobre uczynki nie przynoszą chwały Bogu, to przypada ona nam samym… Przez to całe dzieło usprawiedliwienia zostaje unicestwione. Nie możemy chwalić Boga i samych siebie w tym samym czasie.

„Jeżeli chodzi o prawdziwą wiarę i uczynki, to nie mogą one istnieć oddzielnie”.

Wiara i uczynki zawsze idą razem. Jeżeli uczynki są prawdziwe, to ich źródłem jest wiara w Chrystusa. Jeżeli wiara jest prawdziwa, to niezawodnym jej następstwem będą czyny. Gdy podejmiesz decyzję, aby trwać w Jezusie Chrystusie, już zdecydowałeś, aby przynosić owoce, ponieważ ten kto trwa w Nim przynosi wiele owocu. Wiara i uczynki nie mogą być oddzielone. Prawdziwa wiara objawi się w dobrych uczynkach, ponieważ są one jej owocem. Wiara jest darem i posłuszeństwo jest darem.

W Liście Jakuba 2,17 czytamy, że istnieje możliwość posiadania martwej wiary. Jakub mówi: „Tak i wiara, jeżeli nie ma uczynków, martwa jest sama w sobie”. W Liście do Hebrajczyków 6,1 czytamy, że jest możliwe posiadanie martwych uczynków. Wiara i uczynki muszą być obecne razem w życiu chrześcijańskim, w przeciwnym wypadku żadne z nich nie pozostaje żywe (trwałe). Prawdziwe uczynki będą następstwem prawdziwej wiary, ta natomiast będzie wynikiem społeczności z Bogiem, tak ja cień idzie w parze z promieniami słońca.

Tylko codzienna społeczność z Jezusem rodzi uczynki, które mogą być przyjęte przez Niebo. Bez codziennej pokuty nie możemy wydawać dobrych uczynków. Niech nasza prawdziwa wiara rodzi owoc Ducha, który jest miły Panu.

Opracowanie na podstawie M. Vendena